Ooit zei Clay Shirky “It’s not information overload. It’s filter failure.“ Met deze stelling wilde hij aantonen dat we in de toekomst het probleem van een teveel aan informatie kunnen oplossen door nieuwe filters uit te vinden en deze vervolgens te gebruiken. De nieuwe filters moeten het teveel aan informatie reduceren.

 

In zijn meeste recente posting “Situational overload and ambient overload” beweert Nicholas Carr, dat hij nog eens goed over deze stelling heeft nagedacht , maar dat hij het er absoluut niet mee eens is. Carr beweert “It’s not information overload. It’s filter success.” Hij draait de stelling dus om en verkondigt dat filters het probleem van de overdosis informatie alleen maar vergroten! En uiteindelijk resulteert dit in het feit dat internet ons dommer maakt.

 

Carr onderscheidt twee vormen van informatie overload, namelijk situational overload en 

ambient overload. De eerste vorm van overload is het naald-in-de-hooiberg probleem. Je bent op zoek naar een bepaald stukje informatie dat verborgen zit in een enorme berg aan informatie. Hoe ga je deze informatie in hemelsnaam vinden? Gelukkig hebben we dit probleem al meerdere malen kunnen tackelen. Denk aan de index en de voetnoten in een boek, het treinboekje dat je helpt met het vinden van de juiste aankomst- en vertrektijden en recentelijk natuurlijk Google. Hier ligt het probleem dus niet.

 

Het probleem ligt bij de tweede vorm van information overload, namelijk ambient overload. Carr omschrijft dit als informatie die onmiddelijk onze aandacht vereist: “that is of immediate interest to us”. Het is informatie vanuit onze sociale netwerken als Twitter, Facebook, aanbevelingen op Amazon, onze RSS feeds etc. Al deze realtime media versplinteren onze aandacht en hier hebben we nog geen oplossing voor gevonden.